Bir ay düşünün…

Bir ay düşünün. Sadece bir ay. Geceleri öylece gökyüzünü süsleyen. Gecenin karanlığına baş kaldıran. Bir devrimci edasıyla seni direnişe sürükleyen. O güzel çehresini esirgemeyen, seni derin düşlere alıp götüren.

Bir ay düşünün. Sadece bir ay. Farklı renk tonları ile sarmalamış gün gün gökyüzünü. Bazen beyaz olmuş aydınlatmış geceyi. Bazen turuncu olmuş kamçılamış sevgiyi. Bazen sarı olmuş dalmışız en derinine, bazen gri olmuş boğulmuşuz hüznünde.

Bir ay düşünün. Sadece bir ay. Kendini öylece gökyüzünde buluvermiş.  Kimilerinin mutluluğu, kimilerinin hüznü oluvermiş. Kimileri şarabını  mutluluğun gölgesinde paylaşmış onunla. Kimileri ise hüzünle paylaşmış  rakı kadehini.

Bir ay düşünün. Sadece bir ay. Bir sevgili gibi olmuş çoğumuza. Kimileri şarkılarında bahsetmiş ondan, kimileri türkülerinde. Kimeleri en güzel halini fotoğraflamış, Kimileri ayın ilhamıyla kendi hayal gücünü birleştirmiş. Kimileri sayfa sayfa yazılar yazmışlar, kimileri ise şiirlerinde yer açmış ona. Herkesin sevgilisi olmuş, kimsenin olmamış.

Biray düşünün. Sadece bir ay. Etrafında toz zerreleri olan. Öyle duru, öyle temiz, öyle gerçek. İnsan ömründe kaç kere görebilir ki o güzel halini? Kim bilir belki. Belki birileri ayın her halini biliyordur. Ayın her haline aşıktır. Ay’a öylesine aşıktır ki ömründe her halini bildiği tek şey o olmuştur. Olduğu her gece onunla sohbet etmiş, derin duygulara dalmıştır. 

Peki “Ay” bunca değeri haketmek için ne yapmış olabilir ki? Ne yaptıda bunca insanı geceleri kendisine bağladı? Bence sadece orda durmuş ve hiçbir şey yapmamış. Ona aşık olmuşlar, o karşılık vermemiş. Belki de karşılık verse aşk olmazmış…

[zombify_post]